Door het oog van de naald...

Vandaag moest ik mijn longarts terug bellen om te zeggen hoe het gaat. Hij hoorde al aan mijn stem dat er iets niet helemaal goed was. Mijn stem is sinds vorig weekend kwijt. En nu begint ie langzaam weer terug te komen. Super irritant.. Maar ik kan weer hele zinnen zeggen zonder dat ie weg valt dus dat komt wel goed.

Verder vroeg hij of de AB iets deed, en dan kan ik wel zeggen dat ie super goed werkt en dat ik me beter voel, maja dan lieg ik keihard. Dus dat heb ik niet gezegd. Toen het woord opname viel dacht ik nee alsjeblieft niet. En dit keer was het niet zozeer dat ik er geen zin in had, tuurlijk is het niet leuk, maar als het moet dan moet het. Maar mijn ouders zijn op vakantie. Die werken allebei een jaar hard om weg te kunnen, dus dan wil ik niet hebben dat ze door mij terug moeten komen. Dus dat heb ik ook uitgelegd en hij snapte het, bovendien hebben hun ook de auto mee en natuurlijk staat de familie en Marco standby voor het geval dat, maar ik wil ze niet lastig vallen en bovendien werken die ook allemaal.

Om een lang verhaal kort te maken, het wordt uitgesteld. Zolang ik me niet slechter ga voelen is het goed. Als er aan het eind van de week geen verbetering in zit, dan moet ik opnieuw bellen en dan wordt er een bedje geregeld. Dus nu hard hopen dat de AB z'n werk gaat doen.

Marco begint het er ook steeds moeilijker mee te krijgen. Hij zit me soms aan te kijken en als ik dan vraag, wat is er? Waar denk je aan? Dan zegt hij niks.. En als ik zeg je mag best zeggen hoor als je je zorgen om me maakt. En dan komt het er wel uit. Hij wil me kei graag helpen, maar hij kan niks doen.. Soms botst dat ook echt. Dan zegt hij; zul je dat wel doen? Morgen ben je dan weer zo moe. Ik reageer dan weer zo van ja laat me nou gewoon, komt wel goed.  Maar aan de andere kant snapt hij mij heel goed, gewoon doen zolang het nog kan. Het is gewoon niet altijd even eerlijk..

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs xx